بهمن ۰۸، ۱۳۹۱

آقام یه پرنده بود

توی یه خواب می بینی که آقات توی تراس نشسته و به تو میگه: "من رو اینجوری نگاه نکن جوون، من یه زمانی پرنده بودم." بعد یه جرعه از چایی ش رو میره بالا. از اون طرف ِ خواب، علیا از تراس می زنه بیرون و میره روی زمین ِ پشت ِ تراس شروع میکنه به باله رفتن روی یخ. آقات رو به تو که توی تراس نشستی ادامه میده: "شما یادتون نمیاد، اما از یه جایی به بعد دیگه هیچ مردی پرواز نکرد." و به افقهای سردِ دور نگاه می کنه.

یه خواب گنگ می بینی. انگار ساعتِ دوازدهِ شب باشی، توی تقاطعی که خیابون بورارد به اتوبان شماره ی شانزده بخوره و اونجا فقط ماشینهای برف روب هستند که دارند خاک مرده می پاشند روی برفهای خیابون. به همین مبهمی. انگار آخر اودیسه ی فضایی باشی، و با خودت فکر کنی که یقینا قبل از ما، دایناسورها توی این تقاطع زندگی می کردند و به هم می گفتند:" وای اینجا چقدر سرده."

من به گارث، پیرمردی که یه اتاق توی خونه ش اجاره کردم، میگم که: "در واقع مفهوم زمان برای بشر، از زمانِ شاه شروع شد. اینکه بخوای فکر کنی که تکامل بشر از اون موقعی شروع شد که استنلی کوبریک به اون میمونه توی اودیسه ی فضایی گفت استخوان توی دستش رو به هوا پرت کنه، خیلی نپخته ست. به طور کلی اگر بخوایم به قضیه جدی نگاه کنیم می تونیم بگیم اون میمونی که توی اودیسه ی فضایی، استخوان توی دستش رو به هوا پرتاب می کنه، یه شبی توی تقاطع بورارد با اتوبان شماره ی شانزده خیلی گریه کرده. یه شبی که هیچ کس، به غیر از ماشینهای خاکپاش، اونجا نبوده..."

گارث رو میفهمم. پیرمردی که یه زمانی توی این خونه، شش تا بچه بزرگ کرده که حالا ماهی یه بار هم بهش زنگ نمی زنند. زنش هم رفته و حالا وقتش رسیده که خونه ش رو بذاره واسه فروش و برای همیشه شهرش رو ترک کنه. امروز گارث بدون اینکه چیزی بگه، یهو رفت بیرون. حالش خیلی خوب نبود. حال حرف زدن نداشت و یهو رفت. شب که برگشت بهش گفتم: "امروز خوب نبودی، چیزی شده؟ البته اگه می خوای بگو." گفت: "همه چیم رفته، من هم دارم میرم...." و دیگه چیزی نگفت. من گفتم: "تو جای بابای منی و یقینا تجربه ات خیلی بیشتر از منه، اما یه چیزی هست که من توی زندگی به تجربه فهمیدم. اونم اینه که چیزهایی که توی زندگی آدم پیش میاد، اصولا بد نیست. بعد از یه مدتی میفهمی که خیلی هم بد نبوده که مثلا فلان اتفاق توی زندگیم افتاده." گارث چیزی نگفت و به خوردن غذا ادامه داد.

من ادامه دادم: "راستش شاید هم هیچوقت نفهمی که خوب بوده یا بد و تا آخر عمرت فکر کنی که چه اتفاق بدی بود...مثلا من دیشب خواب آقام رو دیدم. توی تراس نشسته بودیم و بهم گفت من یه زمانی پرنده بودم. و فکر کنم منظورش این بود که یه زمانی توی اوج بوده ولی از یه جایی به بعد که خورده زمین، دیگه بلند نشده. و اتفاق بد رو نمی تونی بگی که خوب بوده، چون آقام دیگه از اون روز به بعد نتونسته پرواز کنه. یا مثلا قدیم ها یکی بود توی یکی از ایستگاههای قطار که دیگه نیست. خوب یا بدش رو...چی بگم...ولش کن اصلا..." گارث به فضای برفی بیرون پنجره نگاه کرد و من از اینکه شاید علامت سوالی برای کسی که داره با پیری دست و پنجه نرم می کنه درست کرده بودم ناراحت بودم.

من به اتاقم برگشتم و به این، از پنجگانه ی پایرت شیپ گوش دادم. مخصوصا به نیمه ی دوم آهنگ.

بهمن ۰۲، ۱۳۹۱

آسفالت جاده ها باتلاق اند، همان جا کنار جاده بمان

مارک یه آدم مذهبی خیلی سخته. اساسا کل آدمهای این شهر، مذهبی اند. برای شهر به این کوچکی، دوازده تا کلیسا ساخته اند و هر کلیسا مال یه فرقه ست، گرچه یه خیابون بورارد هم داره. در عوض، شهر ِ خودم -که شهر خودم نیست، چون انگار دیگه هیچ شهری، شهر من نیست- برای ششصد هزار نفر، فقط چهارده تا کلیسا داره و یک خیابون بورارد. ناگفته نماند که این شهری که الان درش سکنی گزیده ام، کلا چهار هزار نفر جمعیت داره به علاوه ی همون یه خیابون بوراردی که گفتم.

خلاصه مارک اینجوریه که به من نگاه نمی کنه اصلا. اما با بقیه ی آدمها خیلی راحت حرف می زنه و مشکلی نداره. مثلا امروز، من و وِنِسا کنار هم وایساده بودیم و داشتیم با مارک حرف می زدیم و تمام مدت مارک به ونسا نگاه می کرد. حتی من یه سوال پرسیدم که خود مارک باید جواب میداد. و وقتی سوال من رو جواب میداد، باز هم داشت به ونسا نگاه می کرد. انگار پشمی باشی که روی دیوار روییده. حالا مسئله ی خیلی مهمی رو هم توضیح نمی داد. داشت می گفت:

"... یه مرده شوری هست تو این شهر که میگه مرده های زیادی رو شسته، و میگه اونایی شون که با ایمان مرده بودند، وقت شست و شو خیلی سبک تر بودند و راحت تر جا به جا می شدند. و انگار همه شون بعد از مرگ، یه لبخند خاصی روی لبشون داشتند..."

به همین رویه، زنِ مارک اینجوریه که نمیذاره بچه هاش توی هیچ مسابقه ی رقابتی شرکت کنند. معتقده که بچه اگر در مسابقه ی رقابتی شرکت کنه، خودخواه بار میاد. در ضمن معتقده که نباید اصلا توی خونه، تلویزیون دید. در واقع مارک، توی خونه شون تلویزیون نداره. و دلیلش هم اینه که باید اوقات فراغت رو با خانواده بود.

یک ساعت قبل از حرفهای امروزِ مارک، ریچارد اومده بود توی اتاقِ کنترل و می گفت دختری که منشی رئیسه، خیلی جذابه. من هم گفتم: "خب آره. ولی شنیدم با یکی توی رابطه ست. ضمنا تو که دیگه بچه م داری." ریچارد گفت: "یعنی می خوای بگی، تو تا به حال با دختری که با یکی دیگه توی رابطه ست..." و خب ریچارد یه همچین آدمِ راحتیه. و من هم بقیه روزم رو به نمودارِ مسخره ی سنسورِ رطوبتی، که روی مانیتور بالا و پایین می رفت، خیره موندم.
..
.

در زندگی روزهایی هست که وقت برگشت به خانه، می خواهی کنار جاده نگه داری و رو به غروب خورشید در عین شاعرانگی، فقط بالا بیاوری، فقط بالا بیاوری، هی بالا بیاوری...و اصلا هم خسته نشوی و خورشید غروب نکند. و تو آنجا، کنار جاده، هی بالا بیاوری. در زندگی روزهایی هست که می خواهی کنار جاده، در منفی چند درجه بمانی و مثل مردی که از اسب افتاده، دستت را به کمر خاکی ماشین ات بزنی و بگویی: غصه نداره علیا، تموم میشه یه روز.


پ.ن: پدر چند روز قبل از رفتنش، یعنی وقتی می دانست که دیگر راه برگشتی ندارد، نامه ای به برادرش محمد حنفیه نوشت که یک خط بیشتر نبود:

" این نامه ایست از حسین بن علی، به محمد بن علی
و اما بعد،
گویی دنیا هیچ وقت نبود، و آخرت همیشه بود.
والسلام "

دی ۲۶، ۱۳۹۱

داستان مردی که سبیل نداشت

و واقعا چه چیز زیباتر از مردی که بعد از بیست سال، سبیل هایش را زد، رو به روی آیینه ایستاد، و احساس کرد پشت لبش یک سیاهچاله کنده اند و هر لحظه ممکن است تمام صورتش در دهانش مکیده شود. پس تمام راسته ی کوچه ی مواد فروشها را، به نشانه ی آنچه از دست داده بود، غذا داد و چند روز بعد به دیدار فرزند خردسال اش رفت. بچه در حالی که از دست اش فرار می کرد، داد می زد:" نه! تو پدر من نیستی...حتی اگر تمام تخم مرغ شانسی هایت، واقعی باشند."

سالها بعد پشت تلفن با گریه برایش گفت که روزگار اهل دفتر و کاغذ نیست که بخواهد ورق بخورد یا اصلا ورق اش برگردد. راستش اینکه اهل دفتر و کاغذ نیست برایش این معنی را میداد که لزوما قرار نبود قاعده ای داشته باشد. و یا شاید داشت و پیرمرد دیگر باور نمی کرد به خوشی هایی که می آمدند و می رفتند از پشت تلفن، مثل این کامیون ها که برای من از این جاده می رفتند و واقعا یک کامیون می توانست معنی خاصی نداشته باشد، یا داشته باشد.

وقتی علیا روی جاده ای که یخ ِ سیاه زده بود، در تاریکی می راند، روزگاری را به یاد آورد که پدرش برای اولین بار او را به کشف ناکجا آباد روی اسب نشاند و گفت:" افسارش را بگیر و آرام موج بده، سعی کن بفهمی ش، سعی کن بشناسد ت..." و در همین حین بود که علیا فکر کرد شاید نور صورتی رنگی که در افق دوردست این جاده ی تاریک می بیند، همان شفق قطبی ست که قرار است زمستان امسال از این مدار بیشتر دیده شود.

پ.ن: هوا، هیچ وقت بد نبوده است، حتی اگر قرار است منفی سی درجه باشد. تنهایی مرگبار قطب شمال هم آنچنان بد نیست، که انسان محصول عادت است. آنچه نگران ام می کند فقط صدایی ست که حتی از پشت تلفن هم غریبه می زند.

این از سیکرت گاردن.