ریوَک از تبار باران های جامانده برای کویر می نویسد: قاصدک ها کر شده اند و دیگر هیچ بلبلی روی شاخسار من نمی خواند. بعد ها ریوک تنها چشمهایش را می بست تا شاید بتواند طراوت باران را در ذهن خود مزه کند...حالا سالها از آن روزگار گذشته است. چیزی با ریوک نیست. نه رؤیایی، نه پیام آوری، و نه کویری.
اردیبهشت ۰۶، ۱۳۹۱
"بال، تنها غم غربت به پرستو ها داد"
"لَقَد خَلَقنَا الاِنسانَ فی کَبَد"
.
.
به اتوبوسهای خط پنج قسم.