ریوَک از تبار باران های جامانده برای کویر می نویسد: قاصدک ها کر شده اند و دیگر هیچ بلبلی روی شاخسار من نمی خواند. بعد ها ریوک تنها چشمهایش را می بست تا شاید بتواند طراوت باران را در ذهن خود مزه کند...حالا سالها از آن روزگار گذشته است. چیزی با ریوک نیست. نه رؤیایی، نه پیام آوری، و نه کویری.
مرداد ۰۸، ۱۳۹۲
پنجاه و چهار درجه ی شمالی
عارف نبودن سخت است مصطفی.
مخصوصا اگر بدانی قبلا پرنده ای بوده ای.
به هر حال سلام، من این طرف شبم...