نون و قلم

ریوَک از تبار باران های جامانده برای کویر می نویسد: قاصدک ها کر شده اند و دیگر هیچ بلبلی روی شاخسار من نمی خواند. بعد ها ریوک تنها چشمهایش را می بست تا شاید بتواند طراوت باران را در ذهن خود مزه کند...حالا سالها از آن روزگار گذشته است. چیزی با ریوک نیست. نه رؤیایی، نه پیام آوری، و نه کویری.

مرداد ۰۳، ۱۳۹۱

زمانی‌ برای مستی قطارها

یک دفعه یه قطار به یه ایستگاه نازل می‌شه که یکی‌ توش نشسته; چقدر قیافش شبیه علیاست. و واقعا چه چیزی زیبا تر از مردی که لباسش پاره ‌ست، سیگارش رو خودش می‌‌پیچه، و هنوز به فندک ایمان نیاورده. اما علیا اینارو باور نداره...

ایستگاه را بخاطر بسپار
قطار رفتنی ‌ست