ریوَک از تبار باران های جامانده برای کویر می نویسد: قاصدک ها کر شده اند و دیگر هیچ بلبلی روی شاخسار من نمی خواند. بعد ها ریوک تنها چشمهایش را می بست تا شاید بتواند طراوت باران را در ذهن خود مزه کند...حالا سالها از آن روزگار گذشته است. چیزی با ریوک نیست. نه رؤیایی، نه پیام آوری، و نه کویری.
دی ۱۶، ۱۳۹۲
روی کابلهای فجیره
بعضی وقتها
منطق
خیلی تلخ
مثل یک دشمن وحشی
انگار
گلوی خواب های خوش را
میدرد