ریوَک از تبار باران های جامانده برای کویر می نویسد: قاصدک ها کر شده اند و دیگر هیچ بلبلی روی شاخسار من نمی خواند. بعد ها ریوک تنها چشمهایش را می بست تا شاید بتواند طراوت باران را در ذهن خود مزه کند...حالا سالها از آن روزگار گذشته است. چیزی با ریوک نیست. نه رؤیایی، نه پیام آوری، و نه کویری.
دی ۰۳، ۱۳۹۳
"به گرفتار «رهایی» نتوان گفت آزاد"
خدایا، اون آدمی که ساعت چهار بعد از ظهر توی خیابون میلر، شال گردنش رو...اشکهاش رو... باد داشت می برد، من بودم. ولی تو اصلا حواست نبود. خلاصه که کارت درست نبود اصلا.