بعضی وقتها به آسمان هم نگاه نکن

راسل، استاد ویتگنشتاین، درباره ی او می نویسد: 

"و بسیار هیجان انگیز است: شوق او به فلسفه بیش از من است، بهمن های او موجب می شود مال من صرفا گلوله های برفی به نظر برسد. او شوق فکری محض را در بالاترین درجه داراست. این باعث می شود به او عشق بورزم. خوی او، خوی یک هنرمند است؛ شهودی و دمدمی. می گوید هر صبح کارش را با امید آغاز می کند، و هر عصر در نومیدی پایان میدهد - وقتی چیزی را نمی تواند بفهمد دچار همان خشمی می شود که من می شوم."

گفته بودم به تو که "عمری گذشت و پیر شدیم و بهار رفت..." حالا بیا تحویل بگیر.

این از اولافور، از پروژه ی چاپین.