صداها، به سان پالت رنگ یک موسیقی اند. موزیسینی بیشتر شناخته خواهد شد که ترکیب صداهایی که کنار هم میچیند، داستانی را برای گوشها روایت کند که انسان های زیادی، درک مشترکی درباره ی روایت اش داشته باشند.
اساسا دنیا یک مدیوم است برگرفته از پالتهایی با رنگ های متفاوت. دنیا پر از داستانهایی ست که با این پالت ها کشیده میشوند، با ترکیب رنگها و طرحهای مختلف. و این داستان ها و رنگ آمیزی ها به میزان توجهی که بر اساس درجه ی تاثیرگذاری جمعی شان دارند، میتوانند امتیاز بگیرند. سهام یک شرکت تجاری، به میزان جلب علاقه ی آدمها به داستانی که روایت میکند، امتیاز میگیرد. یک ارز، یک نظام سیاسی، ایدئولوژی، هر نوع اورگان، بنیاد، وسیله، سیستم، اثر هنری و هر چیزی که بتوان از این قسم نام برد از همین متد پیروی میکند.
اما آدمهایی هستند که لزوما از این قاعده ی جمعی در همه ی زمینه ها پیروی نمی کنند. ذات این آدمها متفاوت است. به این جور شاخصه ها در آمار میگویند: داده های خارج ازمحدوده یا اوتلایر*. اینها یا کسانی میشوند که پلتفورم ها و سبک هایی میسازند که دیگران به آنها امتیاز خیلی بالا یا خیلی پایینی خواهند داد، یا کسانی میشوند که گوشه ی عزلت خواهند گرفت چون دنیا شبیه آن پالت رنگی نیست که انتظارش را داشته اند. من هنوز به نتیجه ی قطعی نرسیدم، اما فکر می کنم اینکه کسی کجای این داده ی آماری از بین هفت ونیم بیلیون انسان قرار بگیرد رابطه ی مستقیم با اراده ی فرد ندارد، یا شاید حتی مسئله کاملا جبری باشد. جبری بودن اش راحت تر قابل توضیح است.
ترکیب صداهای این از هاپکینز.
* outlier