یه جایی لب اقیانوس آرام با امواج بلند، کنار ساحل شنی و دریای آبی و آفتاب گرم، از پشت عینک آفتابی به عرفان میگم:
"آدمها اون سالهای آخر زندگی شون وقتی احساس خوشحالی خواهند کرد که از کیفیت روابطی که ساختند راضی باشند. این رابطه ها شاید تنها ومهمترین چیزهایی باشند که اون روزهای آخر آدمها رو خوشحال یا ناراحت نگه میدارند. مهم نیست اون موقع خیلی پول داشته باشی یا نه. سلامتی هم احتمالا یه جوری رمقش رو میبازه در نهایت. هر چی هست تویی و روابطی که ساختی و مهمترین ش شاید خانواده ت باشه...این تمام روزهای تو میشه در نهایت.
این سالهایی که با هم سپری کردیم یقینا با هر دو تامون میمونه. یه جایی هم جدا میشیم، تو میری پی زندگی خودت، من هم. اما هر دو میدونیم برادرهای خوبی بودیم. برمیگردیم این روزها رو نگاه میکنیم...لبخند میزنیم. هر جای دنیا هم باشی یا هر جای دنیا باشم، هوای همدیگر رو خواهیم داشت...اینو مطمئنم."
این از لین ایت.