مثل دیونه ها داره راه میره تو خونه و این شعر رو خیلی بلند و ناموزون توی سه گاه می خونه...
داره میگه:
"مرا دو چشم به راه و دو گوش بر پیغام
تو فارغی و به افسوس می رود ایام
مرا نه دولت وصل و نه احتمال فراق
نه پای رفتن از این ناحیت، نه جای مُقام"
داره میگه:
"مرا دو چشم به راه و دو گوش بر پیغام
تو فارغی و به افسوس می رود ایام
مرا نه دولت وصل و نه احتمال فراق
نه پای رفتن از این ناحیت، نه جای مُقام"