در گذشته وقتی بیماری ها هنوز مثل امروز کنترل نشده بودند، احتمال مرگ فرزند شما از زنده ماندش بیشتر بود. بعد از آنتی بیوتیک و واکسیناسیون، میزان مرگ و میر در کشورهای پیشرفته ۷۴% کاهش پیدا کرد. آدمها با خیال راحت تر بچه دار میشدند و منتظر مرگ ۳ بچه از ۴ بچه شان نبودند. احتمال مرگ کمتر شده بود و آدمها وارد مرحله ی دیگری از طبقه بندی مارسلو شده بودند. اما ماهیت احتمالات در زندگی، کاهش پیدا نکرد.
احتمالات در زندگی به طرز فجیعی، باریک و لاغر اند و زندگی آدمها یک تابع هزینه از تمامی این احتمالات و وزن های آنهاست که میتواند در زندگی انسانها رقم بخورد. زمان را که وارد تابع میکنی، همه چیز بدتر میشود. هر چه زمان را بیشتر ادامه دهی، محصول نهایی که حاصل از ضرب این احتمال هاست، بیشتر رو به پوسیدگی میرود. احتمال اتفاقات بد، حادثه، بروز ویژگی های مخرب، مریضی های عجیب تر، بیشتر خواهند شد.
این به این معنی ست که احتمال بدبختی یک آدم در دنیا، چه در گذشته و چه در حال، بیشتر ازخوشبختی اش است. نه اینکه بخواهم به دنیا آوردن بچه را نفی کنم، اما احتمال بدبختی اینها به طور ریاضی بالاتر از خوشبختی شان است.
..
.
زویی غذایش را قورت میدهد: "هیچ وقت این جور دیدهایت را دوست نداشتم. همیشه منفی، همیشه ابری!"
..
.
زویی غذایش را قورت میدهد: "هیچ وقت این جور دیدهایت را دوست نداشتم. همیشه منفی، همیشه ابری!"